Stránka:bw-tom9.djvu/166

Leśny Almanach wszak w dwudziestoleciu międzywojennym niezwykle popularna, zwłaszcza wśród bezrobotnych, którzy bardzo często gromadzili się na londyńskiej Trafalgar Square i śpiewali zupełnie niesamowite teksty: — Declare the National Dividend now! — co znaczyło tyle, co — Zapłaćcie ludowi za jego udział na zysku! Atrakcyjność tej teorii tak zwanego kredytu socjalnego można łatwo objaśnić. Douglas żądał, aby każdy obywatel otrzymywał od państwa regularnie pewną stałą sumę pieniędzy w wysokości, która pozwalałaby pokrywać życiowe potrze- by czyli tak zwaną dywidendę społeczną. System dywidend byłby bodźcem dla społeczeństwa do większych zakupów. Kolejnym impulsem miały być ceny de- taliczne, ustalane w oparciu o dane naukowe, a więc miały być minimalne. Kilku pesymistów pytało, czy ta wizja ziemi dobrobytu nie jest zbyt piękna, aniżeli byłaby prawdziwa. W bojowej dekłaracji pod tytułem „Co to jest kredyt socjalny — 101 odpowiedzi na 101 pytań” przytoczone jest jedno z pytań brzmiące: „Czy nie chodzi tutaj o iluzoryczny projekt, według którego wszystkie rzeczy ludzie mogą otrzymać bezpłatnie?”. Na wszystkie odpowiada Hargrave z typowym dla siebie temperamentem: — Co ma być w tym fałszywego? Kiedy świeci słońce, nie powinniśmy również płacić opłat za energię słoneczną. Ta jest darmowa. Energia słoneczna jest darem Bożym dla ludzi. A kredyt socjalny jest metodą, która każdemu dozwoli używania darów Bożych w postaci towaru i służb. kk * Niektórzy z młodych zwolenników Hargrave'a nie byli jeszcze zupełnie prze- konani, zwłaszcza kiedy entuzjazm Hargrave'a dla kredytu socjalnego nagle i bez przygotowania zmienił oblicze szczepu Kibbo Kift. Dywidenda społeczna wyda- wała się być tak usilnie potrzebna, że Hargrave zdecydował o zmianie charakte- ru ruchu. Z małej grupy średniostanowych miłośników przyrody miał powstać ruch społeczny. Wędrówki przez angielską przyrodę musiały ustąpić marszom, organizowanym w miejskich centrach. Pierwotne narzutki i kamizele strojów szczepowych zostały zastąpione przez bardziej proste mundury, składający się z zielonej koszuli i spodni. Strój Kibbo Kiftu można było kupić za mniej więcej 4 funty szterlingi, cóż zdecydowanie przekraczało możliwości finansowe nowych zwolenników, wywodzących się z robotniczego środowiska. Zieloną koszule w porównaniu z tym było można kupić już za dziesięć szylingów. Hargrave teraz werbował ludzi z londyńskiego East Endu, dzielnicy, którą dawniej przy swojej działalności ze wstrętem mijał. Wielu starych wiernych członków opuściło ruch, ale na ich miejsce przyszli inni ludzie znanych nazwisk. Nowy ruch zielonych koszul za kredyt socjalny 164