Pokračování textu ze strany 26
Tego samego dnia, kiedy siedzieliśmy na górce, zbliżała się do nas z cieka- wością samica renifera. W odległości 100 metrów od nas skręciła małym łukiem stale nas obserwując i oddaliła się na 150 metrów. Zawróciła po swych własnych śladach, potem odszedła kłusem na pół kilometra, ale znów zbliżyła się i skręciła koło nas, aż wiatr ją ostrzegł, aby uciekła. Powtarzała to trzy czy cztery razy, nim odeszła zupełnie. Takie niezwykłe zachowanie renifera można w północnych krainach często obserwować.
Noga renifera z arktycznych preriów
Na drugi dzień po południu zobaczyliśmy z Billem dużego samca renifera. Szyję miał znacznie nabrzmiałą i bokobrody fruwały mu w powietrzu. Zobaczył nas z daleka i pobiegł od nas na północny zachód nie przejawiając wcale wielkiego strachu. Uciekałem skulony półtora mili, podbiegłem do niego i szedłem naprzeciwko jemu od północy, jednak mimo mojego biegu i krzyku uciekł mi i z trzema samicami i z trójką młodych. Przebiegł między mną i jeziorem, jegoż brzeg znajdował się o 70 metrów dalej. I był za cwany, żeby udać się do niebezpiecznego miejsca.
W ten sposób nadarzało nam się dużo zacnych okazji do obserwowania dzikich zwierząt. I pozostało jedyne nie spełnione marzenie: nie zobaczyłem dotąd olbrzymiego stada reniferów, które wracały do lasów, będących ich zimowym schronieniem.
Takie stada rzekomo przewyższają liczebnie pradawne stada bizonów, ciągnące dalej, niż oko dopatrzy 1 trwa podobno kilka dni, nim przejdą przez pewne tereny. Czas, kiedy tak się dzieje, jest wszak zupełnie niepewny. Niekiedy może tak być na początku września, lecz renifery mogą pokazać się dopiero w październiku, kiedy zaczęła się już prawdziwa zima. Jeśli chcielibyśmy na nie czekać, znaczyłoby to powrót do domu po lodzie zamarzłej Athabaski. Ale na to nie byliśmy w ogóle wyposażeni. Nie mieliśmy możliwości ..text pokračuje
