| ⁎ | ⁎ | ⁎ |
Siekiera to jedno z najstarszych i najznakomitszych narzędzi ludzkości. Dobrze osadzone ostrze na wiązowym czy jesionowym stylisku, wygiętym na kształt ludzkiego kręgosłupa, jest narzędziem jak najbardziej szlachetnym. Stanowi zmyślne połączenie drewna z metalem i korzysta z ukształtowania dźwigni, dzięki której dysponuje siłą, pewnością chwytu i uderzenia. Ścinanie drzew przy pomocy siekiery należy do pradawnych umiejętności człowieka, a czar i dostojność tej czynności nie zostały pomniejszone przez piły mechaniczne ani taśmowe czy piły kabłąkowe. Nad wzgórzem, porośniętym cisami, znalazłem susze grabowe, jesionowe i klonowe, które wycinałem i ściągałem przez całe dni ku obozowisku. Jest to ciężka praca, trzeba ją wykonywać przemyślnie, bowiem pnie ciągnięte przez padoły często, wymknąwszy się z rąk, zaczynają żyć własnym życiem i same zaczynają uciekać. Dlatego też nieodzowna jest przy tym zajęciu wzmożona uwaga, należy nadawać kierunek ślizgania się i spadania pni, być zawsze przygotowanym na porzucenie pnia i odskoczenie, gdyż szybkość jego staczania może stać się większa niż szybkość uciekającego przed nim człowieka.
Po przeciągnięciu przez kamienisty padół suchych, białych i szarych pni, piłowałem je na polana o długości przedramienia i dłoni. Taka długość jest najodpowiedniejsza do wszystkich gatunków stosów oraz do wszystkich rodzajów ognisk.
Łupanie drew wzbudza w człowieku osobliwą, twórczą rozkosz. Wypływa ona z doskonałego opanowania uderzenia ostrzem siekiery, która uderzy dokładnie tam, gdzie zamierzamy. W środek sęka lub sęczka lub w połowie odległości między dwoma sękami, które zaczynają znikać w masie drewna. W ten sposób polana podzieli się na dwie jednakowe pół walcowe części, które spadając z kloca i uderzając o pozostałe rozłupane drwa, wydadzą dźwięki i tony specyficzne dla swojego gatunku drewna i stopnia wyschnięcia. Niewyschnięte i surowe drewno wydaje dźwięk mroczny i głuchy, suche natomiast radosny i wysoki.
Pracę tę mogłem rozpocząć, kiedy miałem na to ochotę i kontynuować ją do chwili, kiedy zainteresował mnie lot ptaka, motyla lub spadającego liścia, który zmusił mnie do rozpoczęcia innej obserwacji. Do obserwowania szybowania jesiennego liścia.
| ⁎ | ⁎ | ⁎ |
