Translations:The Century Magazine, 1921 (article)/15/pl
Kiedy ktoś jest zanurzany w jakiejś koncepcji lub doktrynie za dnia i w nocy, rok za rokiem, przez rodziców o nienagannym charakterze i szczerości, to musi to pozostawić w nim ślad. Do pewnego stopnia musi odbić na nim swoje piętno. I tak się stało u więcej niż jednego z moich dziewięciu braci. Nie wierzyłem, że każda prosta rzecz, którą chciałem zrobić była zła. Nie podobał mi się Dzień Pański, który stał się ohydny, ani kazania i wersety o ogniu piekielnym. Nie widziałem niczego złego w wybraniu się na spacer w dzień szabatu, żeby oglądać ptaki i kwiaty, ani trochę bardziej niż w jakikolwiek inny dzień. Chciałem być wśród dzikiej przyrody, w lasach. Kochałem ptaki i kwiaty mocniej niż kościoły i katechizm. Odczuwałem radosny dreszcz z powodu każdego nowego ptaka, tropu szopa lub jakiegokolwiek dowodu życia dzikich stworzeń wokół nas. Chciałem o tych rzeczach wiedzieć więcej, a powiedziano mi, że takie błahostki są niegodne uwagi człowieka z jego nieśmiertelną duszą, którą należy zbawić. Powinienem raczej skoncentrować się na swoich książkach i kierować swoje myśli na życie w przyszłym świecie. Co w tym zaskakującego, że będąc najwyraźniej odrzucony, ogarniał mnie do tego wszystkiego coraz mocniejszy wstręt?
