Pokračování textu ze strany 30
… rzeczy, przeżyć nowe przygody, jeśli potrafisz wnikliwie patrzeć i należycie żyć. Powtórne popatrzenie na tę samą rzecz pogłębia poznanie.
Powinniśmy więc odsłaniać i czytać pod powierzchnią codzienności i szarości życia, którędy prowadzi droga, jaki jest sens życia, jaka będzie otwierająca się przed nami przyszłość, jacy są ludzie około nas. Nauczmy się przyjmować tę powszedniość czy nawet pospolitość codzienności i cieszyć się z każdego drobiazgu, którym obdarowuje nas życie i rozjaśnia nasze dni.
Będziesz szczęśliwym człowiekiem, gdy znajdziesz swoją właściwą ścieżkę, przez którą możesz kroczyć sto razy, tysiąc razy, a którą po prostu lubisz. Na tej ścieżce będziesz odkrywał coraz to nowe zjawiska i będziesz mógł porównywać. Przyroda zmienia się w zdumiewającym tempie, przemienia się i odtwarza. Będziesz znał więcej jej tajemnic, będziesz wiedział, gdzie ma swoje gniazdo strzyżyk, gdzie rosną poziomki, gdzie znajduje się rewir tracza długodzioba.
Czas każdego z nas jest cenny, zwłaszcza w miarę, gdy stale go ubywa. Korzystaj więc z niego – każdy twój nawet ten najbardziej powszedni dzień jest wielkim darem, raz tobie danym do dyspozycji i już nigdy się nie powtórzy.
Przyroda, do której będziesz stale wracał, przyjmie cię za swego pod warunkiem, że jej nie skrzywdzisz. Częsty pobyt w przyrodzie, chociaż w jej ograniczonym obszarze, przyniesie ci na pewno wiele pożytecznych cech, jak na przykład skromność, niezależność, wytrzymałość, szacunek do przyrody. Czas spędzony w przyrodzie ożywi cię i podniesie na duchu, przyniesie ci niekłamaną radość. Z wszystkich przeżyć w ciągu roku pozostaną ci w pamięci i w sercu przede wszystkim te, które miały miejsce w przyrodzie. To one będą promieniowały z ciebie przez długi czas.
Powtórzony pobyt w przyrodzie, podróżowanie przez jej lasy, łąki, dąbrowy, rzeki i jeziora zostawi w tobie poczucie wolności. W jej porywającym prądzie znajdziesz odprężenie i radość. Słodkie, z pobytem w przyrodzie związane chwile twojej swobody, na sto razy przebytych tych samych ścieżkach, niechaj będą twoim udziałem.
x x x
Oto słońce przenika światłem bór daleki,
Sosnom z nieba podając tajny znak wieczoru.
Oto sosny spłonęły, jakby w głębiach boru
Nagle coś szkarłatnego stało się na wieki!
Zwabiony owym znakiem, biegnę tam niezwłocznie,
Aby zawczasu jeszcze, nim wpłynę w noc ciemną,
Zastać na miłym trwaniu i sprawdzić naocznie
To właśnie, co już drzewa widziały przede mną.
