Stránka:bw-tom9.djvu/109

Sztuka wędrowania postrzega, podziwia, nic i nikogo nie skrzywdzi, sam jest częścią krainy, przyro- dy, życia; jego serce współbrzmi ze wszystkim, co stworzone. Na noc taki wędrownik przykryje się płachtą namiotową lub kocem, który nie- sie ze sobą, czy zbuduje sobie improwizowany daszek — z byle materiału, który znajdzie; rankiem, pokonuje wilgotną od rosy trawę lub wody strumienia; w południe wypoczywa gdzieś w cieniu sosen na skraju lasu i korzysta z wolnej chwili, by zanotować swoje przeżycia w dzienniku. Nie omija wsi i miasta, jeśli zamierza zapoznać się z pamiątkami kulturalnymi — klasztorami, zamkami, kościołami, arboretami, gdzie hodowane są różne gatunki drzew 1 krzewów, muzeami, panoramicznymi widokami miast w ogóle. W przyrodzie wszak czuje się najwolniejszy i jest w niej najbardziej szczęśliwy. Miły druhu, możesz podróżować sam lub z przyjacielem po polskich wsiach i miasteczkach, pójdziesz po drogach polnych i po starych dróżkach, będziesz się zatrzymywał przy starych kapliczkach i krzyżach na rozstajach, przy chronionych wiekowych drzewach, które pamiętają dawne czasy. Będziesz rozmawiał z ludź- mi, z miejscowymi kronikarzami, z pamiętnikami dawnych czasów, z nauczycie- lami, starymi rolnikami i rzemieślnikami. Nocleg przyjmiesz na probostwie czy w starej karczmie. Zapiszesz sobie byle jaką historię regionalną i nazwiska godnych uwagi osobistości. Narysujesz każde pamiętne drzewo, Bożą Mękę, bramę zamkową czy tylko kawał panoramy krainy. W ten sposób poznasz wartość i piękno krainy, do głębi odczujesz swoją ojczyznę. Ucz się wędrować. Wierz, że tutaj w rodzimym kraju znajdziesz wszystko - również to, co będziesz na próżno szukał na niespokojnych, drogich wycieczkach na obczyznę. Ladislav Rusek — Saman 107