Stránka:bw-tom9.djvu/163

Kibbo Kift Kindred Hargrave i Baden-Powell spotykali się napełnieni uczuciem wzajemnego respektu. Ale było jasne, że młody człowiek z powodu swoich odmiennych poglądów na sposób dyrektywnego kierowania skautową organizacją wcześniej czy później odwróci się od swojego naczelnika. Pierwsze widoczne sygnały odrębności poglądowej wystąpiły po wydaniu książki Hargrave'a „Sztuka samot- ności” /Lonecraft/, która została opublikowana w 1913 roku i w której Hargrave zwrócił się do skautów, nie należących z różnych przyczyn do określonej druży- ny lub zastępu. Hargrave napisał równocześnie serię artykułów dla czasopisma „The Scout” /Skaut/ i w nich zaproponował wprowadzanie nowej kategorii skau- towej, tak zwanych łowców, którzy nosiliby strój w postaci tuniki czyli krótkiej spodniej szaty ze skórzanymi frędzlami oraz mokasyny. W tym czasie zostały w Niemczech wydane tłumaczenia książek Hargrave'a we wspomnianym już berlińskim wydawnictwie „„Der Weisse Ritter”. Owe tłumaczenia stały się później jednym z impulsów ku powstaniu „Związku nowych niemieckich skautów” [Bund deutscher Neupfadfinder/. Jeszcze wcześniej, niż mógł Baden-Powell wy- stąpić wobec rubasznemu Hargrave'owi, wybuchła w 1914 roku pierwsza wojna światowa. Hargrave, jako zdecydowany pacyfista i kwakier — członek protestanc- kiego odłamu wyznaniowego, m. in. odrzucającego służbę wojskową z bronią w ręku, został zaszeregowany do trupy sanitarnej brytyjskiej królewskiej armii i służył jako noszowy w tureckich Dardanelach. W 1916 roku został jako inwali- da wojenny zwolniony ze służby w armii. Po powrocie do Anglii Baden-Powell mianował go „komisarzem dla woodcra- ftu i obozowania” w głównej kwaterze skautowej organizacji. Skauci w Hargra- ve'u widzieli niewątpliwego następcy Baden-Powella, lecz stało się rzeczą oczy- wistą, że konfrontacja między tymi dwoma mężczyznami jest nieodwracalna. Hargrave jako pacyfista cierpiący na frontach Gallipoli i w zatoce Suvla różnił się od Baden-Powella, który czynił wszystko, by wprowadzić do skautingu jak naj- więcej elementów paramilitarnych. Pod pseudonimem „White Fox” /Biały Lis/ Hargave zaatakował po raz pierwszy Baden-Powella w 1919 roku w oficjalnym organie „Trail” /Ślad/ londyńskiej rady skautowej i prócz tego założył ze swoimi zwolennikami kilka sekretnych grup, którymi były na przykład „Ndembo”, „Bractwo siedmiu eremitów” czy „Klub łowców skalpów”, który miał swoje ze- brania w każdą środę w pewnej restauracji w londyńskiej dzielnicy St. Martin 's Lane w celu wspólnego posiłku, przy czym dyskutowane było „życie w przyro- dzie i na obozie, jak też popieranie antymilitarystycznej propagandy”. Baden-Powell był coraz bardziej zaniepokojony, jak się wyrażał, „przesadnymi poglądami swojego pełnomocnika i niebezpieczeństwem możliwości zmiany 161