Stránka:bw-tom9.djvu/82

Leśny Almanach PEMIKAN Indianie konserwowali wszystkie swoje potrawy poprzez suszenie. Ususzone mięso jest bardzo trwałe, lekkie i ładowne. Jeśli jest przechowywane w suchym miejscu, wytrzymuje najmniej dwa lata, przy czym jego wartość odżywcza jest bardzo wysoka. Po udanych łowach kobiety indiańskie większość mięsa suszyły i układały, do późniejszego użycia do parfleszów - skórzanych skrzyń, pudeł i toreb. Prócz tego, że ów sposób konserwowania jest dla nas niezwykły, możemy mięso przechowywać jako smaczną rezerwę żywnościową. Pół kilograma mięsa wołowego bez kości rozkroimy w połowie po włóknach I cięcie zakończymy pół centymetra od brzegu mięśni. Dalej rozrzynamy po włóknach każdą połowę mięsa /widz rysunek/. W ten sposób powstanie długi, pół centymetra gruby pas mięsa, który rozkroimy po włóknach na paski. Prążki mięsa rozwiesimy i suszymy na silnym słońcu przez kilka dni. Na noc mięso zdejmiemy, zawiniemy do płótna, aby nie zawilgło. Przy niesprzyjającej aurze możemy mięso suszyć przy ogniu, lecz nie opiekamy go. Podobnie możemy mięso suszyć w piekarniku tak samo jak suszy się owoce. Usunięte z kości i dobrze oczyszczone ryby suszymy w jednakowy sposób. Przy suszeniu konsekwentnie dbamy o to, aby uniemożliwić nie pożądanym owadom dostęp do mięsa. Ususzone mięso musi być dokładnie pozbawione wilgoci, aby nie doszło do niebezpiecznego dla naszego zdrowia zepsucia 80