Stránka:bw-tom9.djvu/54

Leśny Almanach koczownicze, w odróżnieniu od osiadłych na stałe rolników, poczęły używać namiotów, łatwo przenośnych i odpowiadających wymaganiom życia nomadów. Od niepamiętnych czasów w historii ludzkości spotykamy się z namiotem. Do dziś miliony ludzi w sferze tropikalnej, jak również na mroźnej Północy, mieszkają w namiotach. Są to Beduini na gorących równinach pustyni Arabskiej i Afryki, jak również narody Indian i Eskimosów na pustych i surowych obszarach amerykańskiej Północy oraz na terenach północnej i wschodniej Syberii, zamieszkałej przez mongolskich nomadów. Dla tych narodów namiot jest wszystkim. Jest ich mieszkaniem, miejscem wypoczynku, pokojem gościnnym, salą sądową, a nawet domem modlitwy. Pierwsze namioty robiono ze skór zwierzęcych, które dla koczowników były najłatwiej dostępne. Później używano płótna i innych podobnych materiałów. W namiotach ludzie żyją zdrowi, silni i odporni. Pobyt w bezpośredniej styczności z przyrodą powoduje, że niektóre cierpienia i niedostatki, które przynosi prymitywny sposób życia, są przeważnie wyrównywane przez zdrowie fizyczne i duchowe. W dzisiejszych czasach namiot powrócił do łask. Używany w ramach i warunkach wypoczynku i rekreacji staje się wakacyjnym mieszkaniem i miłym schronieniem, o tyle przyjaźniejszym, że nowoczesny człowiek budu- je go wśród przepięknej przyrody, w otoczeniu lasów i dąbrów, w zakolach rzek, na brzegach rwących górskich strumieni. A najważniejsze, że spędza w nim piękne i niezapomniane chwile życia. Antonin B. Svojsik: „Zakladovć skautingu”, 1920